„Nie można odwlekać przyznania wsparcia na mieszkanie” artykuł Magdaleny Januszewskiej w Dzienniku Gazecie Prawnej
22-01-2014
Funkcjonariusz służby więziennej, który zwróci się do swego Zakładu Karnego o pomoc na zakup mieszkania, powinien niezwłocznie otrzymać odpowiedź oraz pieniądze na ten cel.
Zgodnie z art. 184 ust. 1 ustawy z 9 kwietnia 2010 r. o Służbie Więziennej (Dz. U. nr 79, poz. 523 ze zm.) funkcjonariuszowi w służbie stałej, który spełnia warunki do przydziału lokalu mieszkalnego, a którego mu nie otrzymał, przysługuje pomoc finansowa na jego uzyskanie. Jej wysokość to 25 proc. wartości lokalu mieszkalnego o powierzchni użytkowej 50 m2 wg cen publikowanych przez GUS. To co wydaje się oczywiste w myśl ustawy, okazało się trudne do wyegzekwowania w praktyce, o czym przekonał się jeden z funkcjonariuszy. Nie miał własnego mieszkania, a że planował jego zakup, w grudniu 2011 r. złożył wniosek o przyznanie pomocy na ten cel. Przedłożył właśnie zawartą umowę przedwstępną kupna, przewidującą półtoramiesięczny termin na podpisanie ostatecznego aktu notarialnego (do 31 stycznia 2012 r.). Zanim doczekał się jakiekolwiek odpowiedzi, minęło około dwóch miesięcy, w ciągu których zainteresowany mieszkanie ostatecznie kupił za własne środki. Z pisma Zakładu Karnego (dalej: ZK) nadesłanego później wynikało, że jego wniosek zostanie rozpatrzony w rocznym terminie (do końca 2012 r.). Wskazano, że wcześniej wpłynęły wnioski od innych funkcjonariuszy i że na ten rok ZK nie dysponuje już pieniędzmi na cele mieszkaniowe. Zainteresowany się odwołał, a ostatecznie kwestię rozstrzygnął Sąd Najwyższy w uchwale z 13 sierpnia 2013 r. (sygn. III PZP 5/13).
Przyznanie pomocy nie jest obecnie sprawą administracyjną, więc terminów z k.p.a. się nie stosuje. Ustawa o SW jednoznacznie określa warunki uzyskania pomocy i jej wysokość. Nie ma więc mowy o uznaniowości. Pomoc finansową gwarantuje bowiem ustawa. Brak środków to zatem żaden argument, gdyż w ten sposób wypłatę wszelkich świadczeń można by odwlekać w nieskończoność. Z tych względów SN uznał, że świadczenie o udzielenie pomocy finansowej powinno zostać spełnione, zgodnie z art. 455 k.c., niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do jego wykonania. Spory na tym tle rozstrzygają sądy pracy.
Więcej na stronach Dziennika Gazety Prawnej, Dodatek Samorząd i Administracja